Δεν είναι καθόλου συνηθισμένο για μια δημοφιλή ροκ μπάντα, που ήταν μαζί για σαράντα περίπου χρόνια κι έχουν κυκλοφορήσει ένα πολύ μεγάλο αριθμό από άλμπουμ (στούντιο και live), να ορίζεται, στην μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών της, από ένα και μόνο άλμπουμ. Αυτό να την στοιχειώνει και να γίνεται εμμονή – ακόμη και για τα ίδια τα μέλη της. Αλλά είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με τους Wishbone Ash και το Argus.
Κι όμως. Ούτε η πρώτη τους – άρα και ‘σημαδιακή’, κατά έναν τρόπο – δουλειά ήταν, ούτε η τελευταία τους. Ήταν το τρίτο τους ΄παιδί’ και μάλιστα μετά τα αξιόλογα και πετυχημένα Wishbone Ash (1970) και Pilgrimage (1971). Ήταν όμως το Argus που έκανε τεράστια αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Έμεινε 20 εβδομάδες νo.3 στα Bρετανικά charts. Τα διόλου ευκαταφρόνητα κι έγκυρα περιοδικά, ‘Melody Maker’ και ‘Sounds’, μετά από ψηφοφορία των αναγνωστών, το ανακήρυξαν ‘Άλμπουμ της Χρονιάς’ για το 1972, στη Βρετανία. Κι αν νομίζετε ότι τα παραπάνω δεν ήταν και κάτι το εξαιρετικό ως διάκριση, θα έπρεπε να σκεφτείτε για λίγο τον συναγωνισμό που υπήρχε εκείνη την εποχή.
Τα μεγαθήρια Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath, βρίσκονται στο φόρτε τους, το progressive ρεύμα ανθεί (Yes, Genesis, E.L.P.), ενώ η λάμψη του glam rock (Bowie, Τ-REX, Roxy Music, Slade, Gary Glitter) κατακλύζει την γενέτειρά τους. Κι όμως το Argus καταφέρνει και υπερνικά τεράστια άλμπουμ της χρονιάς εκείνης, όπως (ενδεικτικά): Machine Head (Deep Purple), Exile On Main Street (Rolling Stones), Demons And Wizards (Uriah Heep), The Rise And Fall of Ziggy Stardust (David Bowie) ,Vol.4 (Black Sabbath), Close To The Edge (Yes), Foxtrot (Genesis), The Jeff Beck Group (Jeff Beck Group), Thick As A Brick (Jethro Tull) και πολλά πολλά άλλα. Κι όμως οι Wishbone Ash με το ‘Άργος’ τους, αν και σχετικά φρέσκο συγκρότημα, χωρίς frontman μάλιστα, τα κατάφεραν και βγήκαν νικητές στη μάχη με όλα τα παραπάνω ιερά τέρατα.
Κι όμως. Ούτε η πρώτη τους – άρα και ‘σημαδιακή’, κατά έναν τρόπο – δουλειά ήταν, ούτε η τελευταία τους. Ήταν το τρίτο τους ΄παιδί’ και μάλιστα μετά τα αξιόλογα και πετυχημένα Wishbone Ash (1970) και Pilgrimage (1971). Ήταν όμως το Argus που έκανε τεράστια αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Έμεινε 20 εβδομάδες νo.3 στα Bρετανικά charts. Τα διόλου ευκαταφρόνητα κι έγκυρα περιοδικά, ‘Melody Maker’ και ‘Sounds’, μετά από ψηφοφορία των αναγνωστών, το ανακήρυξαν ‘Άλμπουμ της Χρονιάς’ για το 1972, στη Βρετανία. Κι αν νομίζετε ότι τα παραπάνω δεν ήταν και κάτι το εξαιρετικό ως διάκριση, θα έπρεπε να σκεφτείτε για λίγο τον συναγωνισμό που υπήρχε εκείνη την εποχή.
Τα μεγαθήρια Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath, βρίσκονται στο φόρτε τους, το progressive ρεύμα ανθεί (Yes, Genesis, E.L.P.), ενώ η λάμψη του glam rock (Bowie, Τ-REX, Roxy Music, Slade, Gary Glitter) κατακλύζει την γενέτειρά τους. Κι όμως το Argus καταφέρνει και υπερνικά τεράστια άλμπουμ της χρονιάς εκείνης, όπως (ενδεικτικά): Machine Head (Deep Purple), Exile On Main Street (Rolling Stones), Demons And Wizards (Uriah Heep), The Rise And Fall of Ziggy Stardust (David Bowie) ,Vol.4 (Black Sabbath), Close To The Edge (Yes), Foxtrot (Genesis), The Jeff Beck Group (Jeff Beck Group), Thick As A Brick (Jethro Tull) και πολλά πολλά άλλα. Κι όμως οι Wishbone Ash με το ‘Άργος’ τους, αν και σχετικά φρέσκο συγκρότημα, χωρίς frontman μάλιστα, τα κατάφεραν και βγήκαν νικητές στη μάχη με όλα τα παραπάνω ιερά τέρατα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου