Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

Το Chelsea Hotel, το ξενοδοχείο που έδωσε σάρκα και οστά στην παραζάλη της μυθολογίας της δεκαετίας του '60, στη Νέα Υόρκη, το ξενοδοχείο που φιλοξένησε ποιητές, πανκ, ζωγράφους, ρόκερ, drag queens, που ενέπνευσε τον Τζακ Κέρουακ να γράψει το «Στο δρόμο», τον Γουίλιαμ Μπάροους το «Γυμνό γεύμα», τον Άντι Γουόρχολ να κινηματογραφήσει το «Chelsea girls», τον Τζίμι Χέντριξ να κάνει πρόβες εκεί, τη Τζόνι Μίτσελ να γράψει τo «Chelsea morning», το οποίο έδωσε στην οικογένεια Κλίντον το όνομα της κόρης τους, το ξενοδοχείο-θρύλος.Η Τζάνις Τζόπλιν, ο Λεόναρντ Κοέν, ο Τζίμι Χέντριξ, ο Μαρκ Τουέιν, ο Τζακ Κέρουακ, ο Μπομπ Μάρλεϊ, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, η Τζόνι Μίτσελ, η Μπέτι Ντέιβις, η Μαντόνα, ο Μπομπ Ντίλαν ή ακόμη ο 'Αντι Γουόρχολ: ο κατάλογος των διάσημων ενοίκων είναι μακρύς, είχαν κάνει το ξενοδοχείο σπίτι τους για μερικές ημέρες, εβδομάδες ή και χρόνια. Ο Λέοναρντ Κοέν απαθανάτισε την ιστορία του 12ώροφου κτιρίου που βρίσκεται στην 23η οδό στο τραγούδι του «Chelsea Hotel No. 2». Χτισμένο το 1883 σε βικτοριανό στυλ,Το ξενοδοχείο άνοιξε το 1884 .Kατάφερε μέσα από τα χρόνια να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη beat generation της δεκαετίας του '60· καλλιτέχνες, μουσικοί, συγγραφείς, φωτογράφοι αλλά κι έμποροι ναρκωτικών, πόρνες και μικροεγκληματίες συνέθεταν έναν ιδιαίτερο μικρόκοσμο που ζούσε στον δικό του ρυθμό μέσα στα γοτθικά, ατμοσφαιρικά δωμάτια του ξενοδοχείου.
Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Jack Kerouac, Arthur Miller. Ο κατάλογος των καλλιτεχνών είναι τεράστιος
Σε ένα από αυτά, ο Arthur C. Clarke ολοκλήρωσε το μυθιστόρημά του 2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος, πριν το μεταφέρει στην οθόνη του σινεμά ο Stanley Kubrick. Ο Arthur Miller το επέλεξε ως "ησυχαστήριο" στη δύσκολη φάση που περνούσε, μετά το διαζύγιό του από την Marilyn Monroe, και κατέληξε να μείνει έξι ολόκληρα χρόνια σε ένα δωμάτιο, συνηθίζοντας ακόμα και τη μυρωδιά της μαριχουάνας που ταξίδευε από όροφο σε όροφο. Ένα μέρος που ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα φτηνό ξενοδοχείο για ανθρώπους που δεν ήθελαν να μπουν στα καλούπια του παραδοσιακού αμερικανικού ονείρου.Ο Ρόμπερτ Μάπλθορπ εμφανίστηκε πολλά χρόνια πριν με την τότε ερωμένη του Πάτι Σμιθ. Η ηθοποιός εφηβικών ταινιών Γκάμπι Χόφμαν, γνωστή από την ταινία «Volcano», πέρασε στο «Chelsea Hotel» τα παιδικά της χρόνια με τη μητέρα της Βίβα, τη σουπερστάρ του Γουόρχολ. Ηταν και ο Μπομπ Ντίλαν εδώ στα μέσα της δεκαετίας του ’60, την εποχή που μεσουρανούσε το «Blonde on Blonde», φλερτάροντας την Εντι Σέντγουικ, για την οποία υπάρχει υποψία ότι έχει γράψει το «Just Like Α Woman». Και εξαιτίας περιστατικών όπως αυτό του Ντίλαν Τόμας που έπινε μέχρι αναισθησίας και της Εντι Σέντγουικ η οποία πυρπόλησε το δωμάτιό της, το «Chelsea» είναι το μοναδικό ξενοδοχείο στο οποίο άνθρωποι ξενόφερτοι και μη εξοικειωμένοι με τη Νέα Υόρκη γνωρίζουν πολύ καλά το όνομα του πλησιέστερου νοσοκομείου, Σεντ Βίνσεντ, αφού η φράση «γρήγορα στο Σεντ Βίνσεντ» ακούγεται πολύ συχνά στους διαδρόμους του κτιρίου.
Φαίνεται ότι το ξενοδοχείο δεν άφηνε ανεπηρέαστο κανέναν από τους ενοίκους του ­ και όχι πάντοτε για το καλό του. Ο Σιντ Βίσιους και η Νάνσι Σπούνγκεν πέρασαν στο δωμάτιο 100 τη βραδιά του θανάτου της. Ο ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας Μπρένταν Μπίαν, γνωστός για την αδυναμία του στα οινοπνευματώδη, εδώ ήταν πάντα καλοδεχούμενος. Η διεύθυνση είχε συχνά δεχθεί έργα τέχνης ως τρόπο μερικής πληρωμής και τα χρησιμοποίησε μετά για τη διακόσμηση του κτιρίου.Ο θρυλικός manager του ξενοδοχείου, Stanley Bard (1934-2017), επέλεγε προσωπικά τους "πελάτες" τους: τους χρέωνε ό,τι εκείνος πίστευε ότι μπορούν να πληρώσουν (ή ό,τι έκρινε δίκαιο), πολλές φορές τους άφηνε να μείνουν τσάμπα ενώ κάποιες άλλες οι καλλιτέχνες του ξεπλήρωναν τη φιλοξενία με κάποιο δικό τους έργο. Τότε ίσως αυτό φαινόταν ασήμαντο, με τα χρόνια όμως η αξία αυτών των "ανταλλαγμάτων" εκτοξεύτηκε. Ήταν πια ένα κομμάτι ζωντανής καλλιτεχνικής ιστορίας του 20ου αιώνα αλλά και της Νέας Υόρκης.Ο Bard είχε κληρονομήσει το Chelsea Hotel από τον πατέρα του, ήταν εκείνος όμως που το μετέτρεψε σε ένα καταφύγιο για τους μποέμ. Μία περίεργη επιλογή για έναν επιχειρηματία, μία απόφαση ζωής όμως για έναν άνθρωπο με ένα πολύ προσωπικό όραμα. Την 1η Αυγούστου του 2015, σχεδόν 127 χρόνια αφότου άνοιξαν για πρώτη φορά, οι πόρτες του Chelsea Hotel έκλεισαν για τελευταία, τουλάχιστον για τους επισκέπτες, για όλους πλην των μόνιμων ενοίκων, που χάρη στο περιβόητο rent control της Νέας Υόρκης, μπόρεσαν να παραμείνουν στα σπίτια τους παρά την πώληση του ξενοδοχείου και τη φημολογούμενη μετάλλαξή του σε αποστειρωμένο μαυσωλείο, σε άλλο ένα boutique ξενοδοχείο με club στην ταράτσα που παίζει δυνατά ZZ Top και Lenny Kravitz (σε ένα από τα μέρη, δηλαδή, που το rock πάει για να πεθάνει).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 Το 2022 έφυγε .Χρυσή  κινηματογραφική χρονιά δεν θα τη λέγαμε αλλά κάποια διαμαντάκια υπήρξαν. Ας τα δούμε αναλυτικά:  1) BLACK PHONE:  Μετ...